BİR ZAMANLAR BÖYLE YAŞANDI

1970 veya 80’li yıllarda mı büyüdünüz. Nasıl oldu da hayatta kalmayı başardınız? Arabaların emniyet kemeri, kafalıkları ve kesinlikle hava yastıkları yoktu. Arka koltuk tehlikeli değildi. Hatta eğlenceli idi. Bebek yatakları ve oyuncaklar renkliydi. Muhtelif zehirli maddeler ile boyanmıştı. Prizlerin, araba kapılarının, ilaç şişelerinin ve kimyasal ev temizleyicilerinin üzerinde emniyet kilitleri yoktu. Kasksız motosiklete, bisiklete biniliyordu. Temiz su şişelerden değil de, bahçe hortumundan yâda ağzımızı musluğa dayayarak su içiliyordu. Oyun oynamaya çıkmanın tek şartı hava kararmadan önce eve dönmekti. Cep telefonu yoktu… Ve hiç kimse nerelerde gezdiğinizi bilmiyordu. İnanılmaz!!! Okul öğlen bitiyordu… Ve öğlen yemeği için evimize geliyorduk… Bir sürü yaramız, beremiz, kırılmış kemiğimiz ve kırılmış dişimiz vardı, fakat hiçbir zaman birileri bu yüzden mahkemeye verilmiyordu… Kendimizden başka kimse sorumlu değildi… Bolca tatlı ve tereyağlı ekmekler yiyorduk, gerçek şekerli içecekler içiyorduk ve hiç kilo sorunumuz olmazdı. Çünkü hep dışarıda oynardık. Aktif olarak dört çocuk bir gazozu paylaşabiliyorduk… Aynı bardaktan içebiliyorduk. Ve kimse bu yüzden ölmüyordu. Video oyunlarımız, 100 kanallı televizyonuz, cep telefonumuz, bilgisayar, internet çat odalarımız yoktu. Onun yerine arkadaşlarımız vardı bolca!!! Yürüyerek veya bisikletle uzakta oturan arkadaşlarımızı üşenmeden ziyaret edebiliyorduk, kapılarını çalıp hatta çalmayarak içeri girip onları oyun oynamaya çağırabiliyorduk!!! Evet, dışarıda, o acımasız korkunç dünyada! Korumamız olmadan! Nasıl mümkün oluyordu bu? Tek kale üzerine maç yapardık ve birisi takıma alınmadığında psikolojik hastalığa tutulmuyordu. Yâda dünyanın sonu gelmiyordu. Bazı öğrenciler diğer öğrenciler gibi başarılı değildi ve sınıfta kalabiliyordu. Fakat bu yüzden psikoloğa yâda pedagoga gönderilmiyordu. Basitçe okulu bir yıl daha okuyordu. (çift dikiş) Özgürlüğümüz, üzüntülerimiz, başarılarımız, görevlerimiz vardı… Ve bunlar ile yaşamayı öğreniyorduk. Peki, nasıl olduda bütün bunlara rağmen hayatta kalmayı başardık??? Ve daha da önemlisi kendi kişiliğimizi bu şartlar altında nasıl olduda geliştirebildik??? Bu yaşadıklarımızı şimdiki nesile sorarsanız, büyük bir olasılıkla sıkıcı bulacaklar. Fakat çok güzel ve mutlu yaşadık.