Yine Anneler Günü ve yine hüzün… Yıllar önce yoğun bakım servisi önünde dualarla bekliyorduk. İçeriden bize verilecek olan güzel bir haberin isteği ile kavruluyorduk. Ama olmadı. Çok kıymetli annemizi göreceğimiz son anneler günü imiş... Sizlere onu anlatmak kelimelerin çaresiz kalması demektir. O vefaydı, o güvendi, o insanlıktı, o gazeteciydi, o anneydi, o her şeyimizdi. Gidişinin ardından ne kadar vakit geçerse geçsin halen daha yüreğim alev alev yanıyor. Başladığım her cümle onsuz noktalanıyor. Gözlerim hala onun yokluğuyla buğulanıyor. Matbaada Hocam, hayatta rehberim ve şimdi ise özlediğim… Zaman acımasız, zaman gaddar, zaman hain. Öyle bir zaman ki kısrakların sırtına atıp sevinçlerimizi diyar-ı gurbete savuruyor bizleri. Annemsiz Anneler Günü bu savruluşlarımın en çaresiz vaktidir. Nereye gideyim, kime anlatayım içimdeki acıyı bilemiyorum. Hangi dille, hangi gönülle haykırayım yokluğunun acısını. Böyle düşünceler içindeyken ezgisiyle beraber bir şiir takıldı dilime: YÜCE DAĞLAR OLMASAYDI, LALELERİM SOLMASAYDI, ÖLÜM ALLAHIN EMRİ DE ŞU AYRILIK OLMASAYDI. Ayrılık yaman, ayrılık zor, ayrılık … gidişin ardından yıllar geçse de ayrılığın acısı dün gibi yakıyor yüreğimi. Şaşkınlığım hala baki. İnanmazlığım hala dün gibi. Canım, ruhum, her şeyim, iki gözüm. Anneler günün kutlu, mekanın cennet olsun.