Yine bir Eylül sonu,
Sen yine yoksun...
28 Eylül 2008 Pazartesi idi günlerden. Bizi bırakıp gittiğin gün...
Sen gideli yıllar oldu...
Bunca zaman geçti hala sensizliğe alışamadım...
Sensiz bu hayat gerçekten çok zor...
Güneş biraz puslu doğuyor?
Esen deli poyrazlar senin yokluğunda daha deli esiyor?
Ben korkuyorum bu deliliklerden, sığınacak bir kucak arıyorum
Sen yoksun anne...
Güneşin başka iklimleri aydınlatmaya, başka gönülleri ısıtmaya gittiği şu saatlerde kâğıdı kalemi elime alıp seninle dertleşmek, yalnızca sana yazmak ve yalnızca seni özlemek geçiyor içimden.
Güneşin her doğuşunda ben biraz daha batıyorum. Bu hayatı anlamsız sensiz yaşıyorum, sensizliğe alışamadan!
Hayatın son demine yaklaşırken artık günlerim normal günlerden, gecelerim normal gecelerden daha uzun.
Bu uzun gecelerde sığınacak bir liman gibi kucak arıyorum...
Sen yoksun anne...
Sen gittiğinden beri her acıyı tattım.
Her çileyi gördüm.
Biliyor musun? Hayatın her cilvesine alıştım bir tek senin yokluğuna alışamadım anne.
Evet şimdi daha iyi anlıyorum. Senin gidişin bana acıdan hasretten gözyaşından başka hiç bir şey vermemiş...