İşte Mutlu Kartal Arının o yazısı…
Öğretmenlik sevgi işidir, yürek işidir. Bu mesleği aramızda nadir de olsa layıkıyla yapamayanlar olabilir. Ama bunun ölçme yöntemi sınav olmamalıdır. Kabul ediyorum, öğretmen kendini geliştirmelidir, çok okumalıdır. Her yıl okuduğu ve yazdığı kitap, makale vb. çalışmaları ona bir değer katmalı ve değerlendirilmelidir. Tatil yapamayan bir öğretmen; öğrencisine yurdumun bölgelerini, iklimini, ürettiklerini nasıl anlatsın? Ülkesinin tarihi turistik yerlerini (Pamukkale, Kapadokya..vb ) gezemeyen bir öğretmen yeryüzü oluşumlarını, ülkesinin geçmişini nasıl anlatsın? Çanakkaleyi, Anıtkabiri nasıl anlatsın? Öğretmen sosyalleşmeden çocuğu nasıl sosyalleştirsin? Öğretmenin kişilik, özgüven ve ruhsal gelişimine ne kadar katkıda bulunuldu da sınavda neyi ölçecekler meraktayım. Sınıfları, okulları, programları istediğiniz kadar değiştirin. Öğretmenin kafasını, gönlünü, karnını doyurmadığınız, geliştirmediğiniz, mutlu etmediğiniz sürece sizlere mutlu ve sağlıklı nesiller yetiştirmesi çok zordur. Yetiştiriyorsa da o öğretmenin içten yanmalı motorlu olmasından kaynaklanır(!) Bu modelini bulmak da çok şans işidir.