BİGERAN

Derinden daha derine atlamak. Atlamak, düşmek… Düşmek… Birkaç saniye. 1,2,3, 4. Bitti mi? Filmin sonu nereye bağlanıyor, kimse bilmiyor. Ben biliyorum. Film renkleri önemsemiyor. Ben önemsiyorum. İnsanların hareketlendirdiği tüm renklere hayranım. Acıya aşina birçok vücut gördüm ve film bunları sansürlemedi. İçimdeki teller titredi ve toprağın üzerinde vurguna uğradım. Öldürücü bir bollukta izlerken durduğum yerde donakaldım.
Ve esas kadın, filmin sonu tahminlerle efsaneye dönüştüğünde bir kadehten daha zarif bir ölüm gerçekleştirecek. Henüz ölümüne eşlik edecek birini hiç aramamışken yapacak bunu. Beklemekten çürümüş dudaklarını titretmeden yapacak.
Beni kıvrandıran acılara kahkaha atan bir kadın diyorum. Parmak uçlarını hasret bürümüş bir kadın. Dünyanın işe yaramazlığını fark etmek için bir çift göze daha ihtiyaç duymayan bir kadın. Grilerden arındıramadığı teni için çaba göstermeyen bir kadın. Bir kadının varı yoğu; kaybettiği ama derinlerde aradığı umudu. Ki bu kadın, kendine ölesiye yakın.
Kandan ve irinden arındığında, yeniden doğduğunda ve sonsuzluk kadına eşitlendiğinde film başa saracak. Hiçbir şey olmamışçasına.